WAŻNE 

• Na końcu artykułu znajdują się informacje o zarządcy cmentarza.
• Poszukujemy wszelkich informacji o tym cmentarzu, które prosimy przesyłać na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Odnośnik prowadzi do strony stworzonej przez:
Społeczny Komitet Opieki Nad Starym Cmentarzem w Tarnowie.
ul. Limanowskiego 15/2, 33-100 TARNÓW
tel. (0-14) 62-20-163

LOKALIZACJA

Cmentarz znajduje się przy ul. Tuchowskiej.

HISTORIA

Stary Cmentarz na Zabłociu w Tarnowie to jeden z najstarszych cmentarzy w Polsce.
Pierwszy pochówek miał miejsce w 1788 r.

Powstał po rozbiorach Polski i edykcie cesarza austriackiego Józefa II z 1784 roku, który nakazywał zniesienie cmentarzy przy kościołach wewnątrz miast i zakładanie nowych poza posiadłościami.
Najwcześniejszy, odnotowany w kronice bernardyńskiej, pochówek \"na powszechnym cmentarzu na Burku\" to złożenie do mogiły dnia 23 XI 1788 roku śp. Ojca Mansweta Hartika - bernardyna.
Cmentarz zabłocki przeznaczony był dla rozległej parafii, zaprojektowany dla ponad 5 000 pochówków katolickich, jednakże grzebano na nim również innowierców chrześcijańskich (zgodnie z ustawą cesarską). Dopiero w 1836 roku za cmentarzem katolickim otworzono odrębny cmentarz ewangelicki. Na jego obszarze zachowały się jeszcze do dziś groby protestantów z niemieckimi napisami.
Początkowo stawiano tu nagrobki barokowe - barokowy jest tez mur otaczający cmentarz. Po 1800 roku zapełniły go groby w stylu klasycystycznym, dominującym do końca lat 30-tych, a nawet do lat 50-tych XIX w. Były to rozmaite ostrosłupowe obeliski i aedicule (tu: rodzaj płaskiej kapliczki), stele i nagrobki z sarkofagiem, postumenty z urnami lub szyszakami. W latach 40-tych pojawił się na cmentarzu neogotyk, stając się stylem dominującym w latach 60-tych XIX w., z najpopularniejszym typem kamiennego krzyża z maswerkową dekoracją. Po 1850 r. zaczęły się pojawiać na tarnowskim cmentarzu nagrobki historyzujące, wśród których charakterystyczną i typową formą był czworoboczny, smukły obelisk zwieńczony piramidą. Ok. 1870 roku buduje się, powszechne później, wysokie, murowane lub betonowe grobowce rodzinne, według projektów wybitnych miejscowych architektów (K. Polityński, A. J. Stapf, B. Kulka, W. Giżbert Studnicki, E. Okoń); obniżone i w zmodyfikowanej formie budowane są do dzisiaj.

POCHOWANI

Tu pochowani są:

• w kaplicy Sanguszków, członkowie książęcego rodu: Izabella z Lubomirskich Sanguszkowa, jej syn Roman Damian oraz mąż: Władysław Sanguszko – fundator kaplicy.